-دوستم داری؟ ساعت از دوازده شب گذشته بود. من گیج و منگ به آرش که با سری کج شده و نگاهی ملتمسانه به دیوار اتاق خواب تکیه زده بود، خیره شده بودم. نمی‌فهمیدم چرا باید چنین سوالی بپرسد آن هم اینطور بی‌مقدمه؟ آرشی که من می‌شناختم اهل پرسیدن این نوع سوال‌ها نبود. آرشی که من می‌شناختم، باید مثل هر شب بعد از این که لباس‌هایش را در می‌آورد بدون کلمه‌ای حرف به گوشه تخت می‌خزید، پشت به من می‌کرد و تا صبح می‌خوابید. نه این که جلوی رویم بایستد و سوالی را بپرسد که جواب آن را به خوبی می‌ دانست. هیچ کس به خوبی آرش از میزان عشق و علاقه‌ من به خودش آگاه نبود. پس چرا داشت این سوال را می‌پرسید؟ ...