“سامورایی‌ها” نظامیان و شاید به نوعی شوالیه‌های ژاپنی قبل از صنعتی شدن این کشور بودند. سامورایی‌ها اغلب از خانواده‌های اشراف برگزیده می‌شدند. آن‌ها در ارتش‌های خصوصی اجیر شده و به اربابان محلی خدمت می‌کردند.
نقش سامورایی‌ها از سال ۱۱۵۹ میلادی پررنگ‌تر شد. به‌گونه‌ای که کم‌کم در جنگ‌های داخلی شرکت کرده و به زودی به مبارزان اصلی این جنگ‌ها تبدیل شدند. آن‌ها سوارکارانی بسیار ماهر و در استفاده از شمشیر، کمان و نیزه زبردست بودند.
سامورایی‌ها نسبت به دوستان و اربابان خود سوگند وفاداری ادا می‌کردند. آنان همچنین از نظام خاصی به نام بوشیدو پیروی می‌کردند. این نظام دارای انضباط شخصی، مهارت، شجاعت، اطاعت، احترام و ایثار بود.
روند پیشرفت سامورایی‌ها همچنان با سرعت بیشتری طی می‌شد. در سال ۱۶۰۳ میلادی پس از بازگردانیده شدن صلح به ژاپن به دست “توکوگاوا شوگون”، سامورایی‌ها به مسئولان و مجریان محلی تبدیل شدند. این روند به نوعی بود که می‌توان آن‌ها را کلانترهای غیر رسمی هر کوی و برزن نامید.
سرانجام در زمان امپراطور “میجی” و همزمان با آغاز عصر تجدد در ژاپن٬ جایگاه سامورایی‌ها رو به افول نهاد. این روند در سال ۱۸۷۳ به منتهای خود رسید و با قانون انقلابی وضع شده به دست “یاماگاتا” -وزیر جنگ وقت- که خدمت وظیفه را برای عموم اجباری کرد، پایان روزگار سامورایی‌ها را در تاریخ ژاپن نقش بست.
یک سامورایی در حال پوشیدن لباس رزم و تجهیز آن با کمک خدمتکارش
ژاپن؛ 1860
