خسته از سرپا ایستادن طولانی مدت، قوطی‌های کنسرو لوبیایی که یکی پس از دیگری می‌رسند را برمی‌دارد و داخل جعبه می‌چیند. کار یکنواختی که مجبور است هر روز از ساعت هفت و نیم صبح تا چهار عصر انجام بدهد! بازدمش را خسته و کلافه بیرون می‌فرستد. -چیه دخترم هی آه می‌کشی امروز؟ نگاهی به منصوره خانم می‌اندازد و لبخندی که بی شباهت به پوزخند نیست، تحویلش می‌دهد. انگار که بخواهد دق‌ و دلی‌ اش را خالی کند، می‌گوید: چیزی نیست منصوره خانوم، خوشی زده زیر دلم! منصوره خانم سری تکان می‌دهد و می‌گوید: ناشکری نکن مادر!