گرچه مغزم مسلسل وار دستور گریز صادر می‌کرد؛ اما دستم، جانِ بستنِ پنجره را نداشت. پنجره ای که ناجوانمردانه، در پس هوای یخ زده اش، رایحه‌ لطیف عطر او را، مهمان اتاق کرده بود. نمی‌دانستم کدام از خدا بی خبری، به سلیقه‌ شیرین خاطرات من، دستبرد زده و دارد آن سوی پنجره، بوی سال های گذشته را بر سر دلِ دلتنگ من می‌کوبد ...